MEERBEKE – Na 40 jaar en 2 (bijna 3) pensioengerechtigden, sloten de gebroeders Rockelé zaterdag 21 december hun gekende slagerij aan de Edingsesteenweg.
“Het gehakt zal nooit meer hetzelfde zijn, gewoon gesneden zal niet meer zo gewoon zijn… en ja, we gaan de babbelkes tussendoor missen. Maar aan alles komt een eind.” Met die boodschap kondigden Erwin, Jean-Pierre, Cédric en hun team hun afscheid aan.
Geen overnemer
“Ik ga op pensioen en Lutgarde was al op pensioen”, vertelde Erwin ons op zijn laatste werkdag. “Als je niet onmiddellijk vaste krachten vindt, die je direct kunt inschakelen, moet je de beslissing nemen om te stoppen. Jonge mensen zijn niet meer warm te maken voor onze sector. We hebben al het mogelijke gedaan om een overnemer te vinden, die een dergelijke zaak aankan.”
De klanten waren er het hart van in, heeft hij ervaren. “Op die 40 jaar kwamen hier eerst de ouders, dan hun kinderen en nu al hun kleinkinderen.”
Het zal wennen worden, niet alleen voor de klanten. “Ik zal moeten afkicken, want mijn ritme zal compleet verstoord zijn, al reken ik op mijn vrouw om me daarover heen te zetten. Buiten de slagerij heb ik nooit hobby’s gehad, want dat was van kinds af aan mijn leven. Mijn droom om een eigen zaak te beginnen, kwam uit toen we de slagerij hier konden overnemen in februari 1985.”
Ons leven
Jean-Pierre heeft nog 1 jaar te gaan en dan wacht hem ook het pensioen. “Samenwerken met de hele familie is eigenlijk eenvoudiger dan mensen zouden denken. Iedereen had een eigen taak en dat liep perfect. Zelf was ik de kracht achteraan. Ik ga nu eerst wat rusten en ondertussen uitkijken wat de mogelijkheden zijn, want een leven zonder werken zal me niet lukken. Eigenlijk is 40 jaar snel voorbij.”
Voor Cédric was de laatste dag eveneens speciaal. “Ik loop hier van mijn 12 jaar bij mijn oudere broers en ken veel mensen. Het is dus ook een afscheid van veel klanten, die hier soms 40 jaar over de vloer kwamen. Ik ben jonger en zal nog elders verder werken, in de vleessector maar niet meer in een slagerij. Het blijft heel spijtig, want ik heb dit graag gedaan. Het was mijn leven, dag en nacht. Het restaurant hiernaast waar ik chef-kok was, hebben we indertijd ook moeten sluiten door problemen om goed personeel te vinden. Je kunt niet altijd de kar blijven trekken natuurlijk. Maar ik heb heel veel geleerd van mijn broers, vooral: altijd doorgaan en niet plooien.”
MLI
