NEIGEMBOS – Wat doet een mens met tijd op een zonnige Valentijn? Juist: een wandeling maken in het ontwakende Neigembos vooraleer de hysterische hyacintenhype hier heerst. Opvallend: veel bomen dragen de sporen van dure liefdeseden, gekerfd door (ex-)geliefden als symbool van hun eeuwige trouw.
Als de endorfines en dopamines in hun bloed een voldoende hoge concentratie hebben bereikt, voelden velen zich indertijd geroepen om hun liefde te vereeuwigen in de gladde schors van een beuk, Johan Verminnen achterna.
Bomen staan voor standvastigheid; ook de beuken van het Neigembos dragen nogal wat liefdessporen. De aanblik van zoveel gekerfde liefdesverklaringen doet zowaar een karamellenvers in een mens opborrelen: “Liefdes verwelken, lusten vergaan, maar bonkige beuken blijven bestaan.” Tot een of andere najaarsstorm ook hen velt natuurlijk.
Maar laat dit vooral geen oproep zijn om die oude gewoonte nieuw leven in te blazen. Als je de lokroep van de liefdeshormonen toch niet kunt beheersen, laat het pennenmes zitten en trek spoorslags naar Parijs of Verona of zelfs Obergurgl. Per trein en/of bus natuurlijk, kwestie van de ecologische voetafdruk binnen de perken te houden. Daar kun je dan jouw liefdesslotje of -briefje aan een brug of op een muur aanbrengen. Alhoewel, ook in die oorden ziet met dat amoureuze lemmingengedrag niet meer zitten.
Een dubbele tip (helemaal gratis):
- de toeristische dienst kan volgend jaar misschien een Valentijnwandeling organiseren onder het thema ‘Sporen van de Groote Liefde’;
- jeugdbewegingen kunnen een zoektocht plannen om hun koters op een zondagnamiddag zoet te houden.
MLI
