NINOVE – De collega’s van de brandweerpost aan de Désiré De Bodtkaai namen dinsdag 23 januari afscheid van adjudant Eric Herremans met een symbolische laatste blusbeurt.
Als het van Eric afhangt zou het niet zijn laatste interventie zijn van de week. “Ik wens dat natuurlijk niemand toe, maar als pompier ben je er graag bij tot de laatste dag. Een loopbaan van 42 jaar als vrijwilliger bij het Ninoofse brandweerkorps, daarvan neem je afscheid met pijn in het hart.”
Plezier en miserie
Eric heeft hier alle echolons doorlopen: brandweerman, chauffeur, ambulancier, gaspakdrager en tenslotte adjudant.
“Ik heb zowat alles meegemaakt en mag dus niet klagen. De tijden zijn wel enorm veranderd. Ik ben content, dat ik de oude tijd heb meegemaakt, maar ook de nieuwe tijd zodat ik weet wat het nu is, anders zou je dat niet meer begrijpen.”
In die 42 jaar heeft hij veel goede dingen meegemaakt, veel plezier gehad met goede kameraden. “Maar ik heb ook veel miserie gezien. Ik heb ooit mensen uit een brandende woning gehaald, die het naderhand helaas niet hebben overleefd. Ook verkeersongelukken, waarbij kinderen zwaar zijn gewond geraakt en je uit de wagen moest bevrijden, persoonsongevallen op het spoor…”
Eric was als werknemer al op pensioen, maar ging nog enkele dagen werken. “Maar nu komt het pensioen als brandweerman er bovenop, al zal ik regelmatig nog eens langskomen en de oefeningen bijwonen. Ik kan het niet laten. We zullen het met de collega’s natuurlijk nog vieren, maar eerst laten we carnaval passeren, want het zijn drukke tijden.”
Hij kan het weten, want in 2004 is Eric aangesteld als prins Riekes en dus nog lid van de Prinsencaemere, waarvan hij 7 jaar het ‘opperhoofd’ was.
Gemotiveerd
Zijn vriend en collega adjudant Van Santen zal hem zeker missen. “Ik heb van Eric heel veel geleerd, veel toffe momenten meegemaakt en ook discussies, maar ik zal hem echt waar erg missen, al zullen we elkaar niet uit het oog verliezen. Hij is altijd heel gemotiveerd geweest. Vraag hier maar eens rond of ze hem zullen missen. 42 jaar dienst, dat is een heel leven.”
Hilde Siroyt kijkt met gemengde gevoelens naar de pensionnering van haar man Eric. “Enerzijds ben ik blij, dat het zover is, maar tegelijk heb ik er schrik van want hij gaat in een zwart gat vallen. Ik gun het hem, dat hij op tijd en stond nog eens naar hier zal komen. Maar hij zal zich natuurlijk moeten aanpassen aan de nieuwe situatie. Hij was altijd heel gedreven als een oproep binnenliep. De laatste jaren ook nog wel, al ging het iets minder vlot. Maar hij heeft in zijn zoon al een opvolger, het blijft in de familie. Het is trouwens door mij, dat hij bij de pompiers is gegaan. Mijn vader was het ook geweest en ik heb Eric daarin altijd gesteund.”
MLI
